Όταν έρθει ο Άνθρωπος σου θα δεις …(Κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Θα τον βρεις τον άνθρωπό σου  και εσύ!και τότε όλα θα θυμίζουν το σπίτι σου.

Μια χουφτίτσα συντροφιάς περισσεύει για όλους μας ,μα δεν χορταίνεις μονάχα με δαυτήν. Και αυτοί οι χαμένοι έρωτες που δε χόρτασες πλάι σου ήταν γιατί διψούσες για κάτι παραπάνω.

Όμως ο άνθρωπος σου έρχεται πάντα απρόσκλητος …

Φορώντας μια ομορφιά που σε γαληνεύει φροντίζει κάθε κομμάτι του εαυτού σου  και κάθε τρωτή  πλευρά σου να βελτιώνει .

Είναι αυτός που είναι ντυμένος με ασφάλεια και το βλέμμα του γεμάτο ειλικρίνεια, ξέρει με έναν τρόπο μαγικό να καλμάρει αυτά που με άγχος πλημμυρίζουν στο μυαλό σου .Ένα  αμοιβαίο συναίσθημα που απλόχερα θα χαρίσετε ο ένας στον άλλον .

Έπειτα θα του παραχωρήσεις το πιο μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου και εκείνος με ευγνωμοσύνη θα σε ανταμείψει χαρίζοντας σου το  δικό του .

Ο Άνθρωπός σου μεριμνά να φτιάξει την αλήθεια σου και θα σε πείσει να φοράς τον εαυτό σου . Είναι αυτός που θα γίνει κομμάτι σου και εσύ η καλύτερη εκδοχή σου .Είναι αυτός που σε αγκαλιάζει στα χειρότερα και σε θαυμάζει στα καλύτερα . Αυτός που από τη πρώτη στιγμή έλαμψε κοντά σου και ήξερε πώς να σωπαίνει τις κραυγές σου και πως να ηρεμεί τους φόβους σου.

Όταν έρθει ο Άνθρωπος σου θα δεις …

Θα σου φέρει θάλασσες και ωκεανούς ,να αγναντεύεις μαζί του το πέλαγος. Θα σου φέρει κάμπους, γεμάτο με  λουλούδια χαρίζοντας σου μυρωδιές. Θα σε γεμίζει Άνοιξη ζωντανεύοντας και την πιο φθινοπωρινή πλευρά σου .

Κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα

Αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι…. που με ευλογία ήρθαν να θρονιάσουν στην ψυχή σου. (κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι….

που με ευλογία ήρθαν να θρονιάσουν στην ψυχή σου .

Που σε πλημμυρίζουν ειλικρίνεια  μα και σταθερότητα και γεμίζουν την ζωή σου με λιακάδα.Αυτοί που εννοούν το ναι τους και το όχι τους ,που αγαπάνε τον εαυτό τους και ξέρουν να μοιράζονται .

Είναι ωραίοι αυτοί οι άνθρωποι, που σου δίνουν ένα κομμάτι από την  λάμψη τους  και δεν τους νοιάζει αν τους περισσεύει .Αυτοί που ήρθαν με ευγένεια και με μια πληρότητα εμπιστοσύνης. Που θέλησαν να γίνουν το ένα σου και όχι το μισό σου.

Που στέκονται δίπλα σου ,χωρίς κανένα όφελος .Αυτοί οι πιστοί ,οι μπεσαλήδες,  που δεν τρομάζουν στις φουρτούνες σου, σε ακουμπάνε με αγάπη και χαμόγελο χαϊδεύοντας τις πιο επίπονες πλευρές του εαυτού σου .Αυτοί που με γενναιοδωρία σου χαρίζουν τον ωκεανό τους και ας τους χαρίζεις τις σταγόνες σου ,διεκδικούν και κυριεύουν την ψυχή σου και θρονιάζουν σε αυτήν, γιατί είναι ωραίοι ....είναι ωραίοι ήρθαν για  να μείνουν.

Αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι ..που σε κοιτάνε κατάματα με μια σιγουριά αισιοδοξίας, γεμίζουν τον δρόμο σου με ένα χαμόγελο και  σκουπίζουν τα δάκρυ σου παίρνοντας κάθε πίκρα και παράπονο . Αυτοί που βγάζουν τα αγκάθια απ τις πληγές σου και ας μην ευθύνονταν  γι αυτές .

Γι αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους θα σου πω γιατί μόνο γι αυτούς θέλω να σου μιλήσω … γιατί μόνο με αυτούς χαλαλίζω τον χρόνο μου , ξοδεύω το γέλιο μου , προσφέρομαι και μόνο  με αυτούς θυσιάζομαι !

Οι ωραίοι… με τη μπέσα στη ψυχή! Που  δεν έχουν πολλά αγαθά αλλά είναι βασιλιάδες! γιατί έμαθαν να εμπιστεύονται, να μοιράζουν τα λίγα τους , να νοιώθουν ,να αισθάνονται  . Γιατί είναι ευλογημένοι !

Και είναι λίγοι αυτοί οι ωραίοι αλλά αν τους συναντήσεις ο υπόλοιπος κόσμος περισσεύει!

Διδασκάλου Κωνσταντίνα 

Ένας θησαυρός το χαμόγελο σου ..(κείμενο :Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Ένας θησαυρός το χαμόγελο σου ..

Μου χαμογέλασες ….και ο κόσμος μου γέμισε ευγνωμοσύνη,

ήταν πεσκέσι απ τον Θεό να σε ανταμώσω σκέφτηκα....

Και ο κόσμος μου απ τα ψηλά σε κοίταγε και αγνάντευε το χαμόγελο σου ..και εκείνο έλαμψε μες το σκοτάδι..

Ένας κρυμμένος θησαυρός και ο κόσμος μου πειρατής που τον γύρευε.  

και τότε θύμισε ζωή  ..γιατί αντίκρισα ζωντάνια από εκείνη που ανασταίνει τα άψυχα και βάζει χρώματα και μυρωδιές.

και ο κόσμος μου αναστέναξε …γιατί τα μάτια σου λάτρευαν τις ατέλειες χαϊδεύοντας τις τρυφερά.

το χαμόγελο σου ανεκτίμητος πλούτος  … να βλέπει αισιόδοξα και να αρπάζει το μέλλον.      

ήταν θησαυρός , σπάνιο χρυσάφι μου, σε φυλάω καλά μες τη καρδιά μου για να μην σε πάρουν.

και γεμίζω ευτυχία ..γιατί τα φιλιά σου έχουν στοργή από εκείνη που μεριμνά να αγαπά και να θυσιάζεται.

Ένας θησαυρός το χαμόγελο σου ,αξία μου πολύτιμη ...

Κείμενο :Διδασκάλου Κωνσταντίνα

Ο ζηλόφθων, τη ζήλια του ζηλεύει …(κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Ο ζηλόφθων, τη ζήλια του ζηλεύει …

Είναι γνωστό ότι η ζήλια είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα που κατοικεί στους ανθρώπους και μπορεί να συνυπάρξει ειρηνικά έως ένα βαθμό .Όμως όταν η ζήλια κάνει παρέα με το φθόνο αρχίζει ένας εσωτερικός πόλεμος με τη ψυχική μας ευημερία.

Ο ζηλόφθων αρχικά δείχνει φίλος καλός, κάνει εύκολα παρέες, μιλάει για τα κατορθώματα του και δείχνει ακομπλεξάριστος  όμως κατά βάθος είναι ένας ανεπαρκής, ανασφαλής άνθρωπος. Το πρόβλημα του μεγεθύνετε όταν συναντά την επιτυχία στους ανθρώπους .Την επιτυχία στους ανθρώπους δεν την αντέχει ,κάθεται σα ταφόπλακα πάνω του και δεν μπορεί να ανασάνει, τα βράδια δε κοιμάται εύκολα νιώθει αναταραχή  και τα πρωινά δείχνει κουρασμένος ,εργάζεται το φθόνο του νυχθημερόν  κατηγορώντας όποιον πραγματικά θαυμάζει ,με χαμηλή αυτοεκτίμηση και με κανένα ενδιαφέρον επιθυμεί να αποκτήσει ότι με κόπο απόκτησε ο συνάνθρωπος του , η μόνη του ευχαρίστηση είναι η αποτυχία του άλλου και η μόνη του δυσαρέσκεια τα επιτεύγματα τους.

Σε κάθε πικρή στιγμή της ζωή σου θα βρίσκεται εκεί για να σου “συμπαρασταθεί” ,όμως στη ουσία δρα με δόλο ,θα επωφεληθεί από την αδυναμία σου και εκμεταλλευόμενος το κάθε σου δάκρυ ,θα αρχίσει να σου θυμίζει τα ελαττώματα σου, θα σου τονίζει ασφαλώς πόσο λάθος ήσουν  στη σχέση σου, στη δουλειά σου ,στη ζωή σου και φυσικά πως είναι ασυγχώρητα τα κατορθώματα σου, εσύ μέσα στη στεναχώρια σου θα τον πιστέψεις και θα δεθείς μαζί του ,θα ξεγελαστείς γιατί νομίζεις ότι είναι αληθινός και μιλά ειλικρινά όμως πραγματικά ο ζηλόφθων στοχεύει στην υποβάθμιση σου . Στην αρχή φαίνεται σα συμβουλή αλλά οι ρίζες του έχουν να κάνουν με μια παρέα συναισθημάτων που έχουν γίνει φίλοι καλοί, η ζήλια και ο φθόνος.

Στην πορεία της ζωή σου και ενώ εσύ θα αρχίσεις να ανεβαίνεις σιγά σιγά και να πετυχαίνεις τους στόχους σου με πείσμα και με κόπο ,ο ζηλόφθων θα απουσιάζει από τη προσπάθεια σου και θα βρίσκεται πλάι σου μόνο για να σου υπενθυμίζει πως τίποτα δε κέρδισες με την αξία σου ενώ μέσα από μουλωχτές κολακείες θα αρχίσει να αποδίδει τους κόπους σου στη τύχη και όχι στον αγώνα που έδωσες ενώ στη συνέχεια θα δίνει την τιμητική σου στους άλλους ,επίσης θα τον δεις να χαμογελά ψεύτικα με σκοπό να σου θυμίσει τις παλιές σου αποτυχίες, γιατί ο ζηλόφθων σε θέλει όπως παλιά και αυτή σου η αλλαγή τον αρρωσταίνει, τον πονά και δεν την ανέχεται , γι αυτό και στις επιτυχίες σου θα εξαφανίζετε!

Ο ζηλόφθων  προσδοκά τη χαμένη του επιτυχία!

Αυτή που είτε δεν προσπάθησε αρκετά να τη κατακτήσει ,είτε δεν είχε τα προσόντα για τον στόχο που έθεσε, είτε γιατί οι προσδοκίες του παρέμειναν ανεκπλήρωτες και αυτό του δημιούργησε ένα αίσθημα ζήλιας το οποίο ποτέ δεν επεξεργάστηκε ούτε δουλεύτηκε ,παρά έγινε σαράκι που τον έφαγε!  Αργότερα ήρθε και ο φθόνος για συγκατοίκηση και άρχισε να γίνεται ασθένεια που τον κατασπάραξε.

Ωστόσο πάντα  υπήρχαν ,υπάρχουν και θα υπάρχουν ζηλόφθονοι ,η ουσία όμως είναι ,πως εμείς  τους αντιμετωπίζουμε και πως όλο αυτό το επιτρέπουμε να μπει μέσα μας .Σε όποια φάση της ζωή σου και να βρίσκεσαι να ξέρεις πως ο ζηλόφθων καραδοκεί παντού είτε ως φίλος είτε ως συνάδελφος , προϊστάμενος ή συγγενής ,τον ζηλόφθονα θα τον βρεις σε όλα τα στάδια της ζωή σου ,μόνο πρόσεξε μη τον βρεις μέσα σου!

Κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα

Όμως η Αγάπη .....(κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Όμως η αγάπη .....

Η αγάπη πάντα θα είναι καλόβολη ,θα σε συντροφεύει στις μοναξιές σου και στις παρέες σου,

βλέπεις η αγάπη μπορεί να ζήσει μαζί σου ,είτε είσαι χαρούμενος είτε λυπημένος ,η αγάπη είναι φιλότιμη, θα παραμένει εκεί να σου χαϊδεύει τα μαλλιά όταν φοβάσαι, θα σε αγκαλιάζει τρυφερά και θα σου κρατά συντροφιά.

Όταν ο έρωτας σε αφήσει , να ξέρεις πως θα είναι αυτή που θα κοιμάται και θα ξυπνά πλάι σου .

Η αγάπη βλέπεις δεν πτοείτε από βοριάδες μήτε από βροντές ,ούτε από σεισμούς ούτε από φωτιές , γιατί η αγάπη θα σταθεί σα βράχος δίπλα σου ,θα σε κρατήσει από το χέρι και θα σε ταξιδεύει για χρόνια .

Η αγάπη ποτέ της δε κουράζεται μήτε παραπονιέται, είναι φιλόπονη και δουλεύει νυχθημερόν , παραμένει ακλόνητη  .

Η αγάπη δε βαριέται, βρίσκει πάντα το χαμόγελο στη θλίψη σου ,είναι το γλυκό στις πίκρες σου και το βάλσαμο στο φαρμάκι σου ,βλέπεις η αγάπη είναι η  μητέρα ,είναι αφοσίωση, είναι η αντοχή στο χρόνο .

Η αγάπη είναι πνοή στο ανηφόρι σου ,δεν σου ανατρέπει τη ζωή σου , μένει εκεί κοντά σου γιατί είναι διακριτική και ποτέ της δε σε φέρνει σε δύσκολη θέση .

Η αγάπη είναι η θεραπεία στη ζήλια σου ,είναι θαλπωρή στους εφιάλτες σου ,είναι η τρυφερότητα , εγκαρδιότητα ,είναι ενδελέχεια .Η αγάπη ξέρει να μοιράζεται ,δεν έχει αρχή ούτε τέλος , είναι ανιδιοτελής ,έπειτα δε χαλάει ,δε ξεθυμαίνει, πάντα περισσεύει, πάντα διπλασιάζεται  .

Η αγάπη σου μιλά με ευγένεια ,δε θυμώνει μήτε κακιώνει, κατοικεί στη καρδιά  για πάντα, δεν πάει ποτέ στο μυαλό μη τυχόν και τη ξεχάσεις .

Η αγάπη είναι συμπόνια  ,είναι στοργή, είναι αρετή ,είναι Θεός .

Κείμενο :Διδασκάλου Κωνσταντίνα

Εκείνη Λιακάδα και Εκείνος Βροχή …(κείμενο:Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Εκείνη Λιακάδα και Εκείνος Βροχή …

Εκείνη ακουμπούσε τα μαλλιά της στους ώμους του και εκείνος χάιδευε γλυκά το πρόσωπο της … μιλούσαν για αγάπη τότε!

Όμως ξημέρωσε…. και κάτι είχε αλλάξει ,κάτι είχε χαθεί .Εκείνη συνέχιζε να τον σκέφτεται και ας περνούσαν οι μέρες . Εκείνος ήδη την είχε πια ξεχάσει , πολλές φορές της μίλησε για εκείνη τη βροχερή μέρα και ας μην ήθελε να ακούσει αυτά που κρύβονταν πίσω από τις λέξεις του !Στα μάτια του είχε μια άλλη παρουσία , όμως εκείνη συνέχιζε να τον αγκαλιάζει τρυφερά και ας είχαν  πληγές τα χέρια της …..

Εκείνη μιλούσε γλύκα γι’ αυτόν , τον καθησύχαζε τις μέρες που δεν αντέχονταν ,τον κρατούσε συντροφιά και τον φρόντιζε ,εκείνος έδειχνε να την νοιάζεται ,έδειχνε να τον αγγίζει το βαθύ της συναίσθημα ,αλλά  πάντα ,μια βροχή από πάνω του ,μια βροχή που τους τα έκανε μούσκεμα και δεν έλεγε να σταματήσει , τόσα σύννεφα μαζεύτηκαν και εκείνη δεν κράτησε ομπρέλα .  Ύστερα έμεινε να αναπολεί  τις στιγμές τους στις ακροθαλασσιές και τα μπάνια τα αξημέρωτα ,τη φεγγαράδα που τους έλαμπε όταν φιλιόντουσαν ,αυτές οι στιγμές ανεξίτηλες στο μυαλό της .Εκείνος συνέχιζε να προχωρά με την βροχή του…. πολλές φορές της μίλησε …..πως δεν του αρκούσε ,πως δεν ένιωθε τον έρωτα που της ζήταγε. Τόσα ψέματα της είπε για να κρύψει την ανικανότητα του ,δεν μπορούσε βλέπεις  να της δώσει σιγουριά και ασφάλεια !

Και Εκείνη τόσο ανασφαλής  ,πίστευε στο κάθε τι που της έλεγε και τόσο αφελής που πίστεψε πως οι μέρες πρέπει να είναι βροχερές για να θυμίζουν έρωτα ώσπου πείστηκε πως ήταν λίγη και πως η λιακάδα της  δεν του αρκούσε  ,ένιωθε  ανίκανη να του δώσει τον  έρωτα που ήθελε   …κλεισμένη  μέσα της πλέον έμεινε στη βροχή ! Εκείνος δεν ήταν εκεί να της κρατήσει την ομπρέλα, μάταια τον φώναζε και τον αναζητούσε ..η μπόρα είχε ήδη ξεσπάσει!

Όταν πέρασε η μπόρα κάτι σκίρτησε μέσα της, αυτή η βροχή ήταν αλλιώτικη από τις άλλες σκέφτηκε ….αυτή ήταν …λυτρωτική !κάτι της χαμογέλασε τότε ,σήκωσε ψηλά το κεφάλι της και είδε ότι τα μαύρα σύννεφα είχαν φύγει ,ο δρόμος της ήταν πλέον ανθισμένος ,η διαδρομή της ήταν κάμποι λουλουδάτοι  και ο ουρανός γαλανός ,καθαρός ,λιακάδα! Τόσα χρώματα είχε γύρω της  ,τόσες μυρωδιές από τα άνθη ,τόσα κελαηδίσματα   όλα έμοιαζαν καλοκαίρι ! Εκείνη σκεφτόταν που πήγε η βροχή ,που πήγαν οι κατακλυσμοί, συνήθισε βλέπεις το σκοτάδι και τις αστραπές .

Ύστερα έμαθε πως εκείνος ήταν η βροχή ,εκείνος ο κατακλυσμός εκείνος και η αστραπή  ,όσο μακριά έφευγε τόσο έπαιρνε μακριά του και τα σύννεφα και όσο δεν γύριζε πίσω να την κοιτάξει τόσο σταματούσαν  και οι αστραπές ώσπου στο τέλος ήταν λύτρωση  όταν είχε πια χαθεί ,έμεινε η Λιακάδα για εκείνη ,ο μοσχομυρισμένος της κάμπος και τα γλυκολάλητα πουλιά .

Εκείνος ποτέ δε γύρισε …και εκείνη πλέον δεν ήθελε πίσω τη βροχή ,γιατί είχε τη λιακάδα !

κείμενο:

Διδασκάλου Κωνσταντίνα 

Μιλώ για εκείνα .....(κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Μιλώ για εκείνα …

Εκείνα τα μικρά ,τα όμορφα, τα καθημερινά  ,εκείνα που θες να ζήσεις , εκείνα που δεν έζησες και εκείνα που θα έδινες τα πάντα για να τα ξαναζούσες …

Για όλα εκείνα  λοιπόν που δεν μίλησες ,για εκείνα που σώπασες για να μην τα ακούσουν. Για εκείνα   που κράτησες μέσα σου και τα έθαψες κάτω από τα δάκρυα σου, για όλους αυτούς που προσπάθησαν να σε κρύψουν για να μην φανείς, για να μην φανεί η  λάμψη σου. 

Για εκείνα όμως τα μονοπάτια που έφεγγες τον δρόμο τους  ενώ εσύ περπατούσες στα σκοτάδια σου… η μοίρα  σου είχε ήδη τις λάμπες αναμμένες.

Για να δεις εκείνα τα κρυμμένα της ζωής που σιγολάμπουν ….

Εκείνα τα ωραία τα απρόσμενα που κάνουν τα χαμόγελα πλατιά ,αυτά που σε περιμένουν να τ αγγίξεις ,να τα νιώσεις ,να τα ζήσεις.

Και είναι τόσο ωραία, μα τόσο καλά κρυμμένα πίσω από τις δυστυχίες ,που καμία φορά νομίζεις πως δε θα προφτάσεις να τα ανταμώσεις ….

Όμως εσύ προσπάθησε να περπατάς τη διαδρομή σου ,αργά και σταθερά ,σε κάθε βήμα μια ανάσα , μην βιάζεσαι ,μην κάνεις θόρυβο και θα φτάσεις !Άσε τους άλλους να βιάζονται, θα δεις πως κάνουν θόρυβο όταν πέφτουν .Ζήσε όλα εκείνα που περνούν και ας σε κουράζουν ,θα περάσουν και θα φύγουν και εκεί που απελπίζεσαι θα φτάσεις .

θα φτάσεις  σε όλα εκείνα που γύρισες τη πλάτη ,σε όλα εκείνα τα μικρά που σε κοιτούσαν και δεν έβλεπες , θα φτάσεις σε αυτές τις βόλτες τις μοσχομυρισμένες και στα βράδια τα φεγγαρόλουστα …

Δεν χρειάζεται μάτια μου να ακούγεσαι πάντα ,καμιά φορά χρειάζεται να σωπαίνεις για να ακουστείς.

Και τότε μόνο θα σε ακούσουν οι χαρές και θα έρθουν να σε βρουν ,γιατί ξέρεις οι χαρές μόνο όταν σωπαίνεις φαίνονται ,όταν σωπαίνεις κρύβονται οι λύπες και ακούει η ζωή  και ξυπνά και τότε θα δεις πως όλα εκείνα που νοσταλγούσες, σε περίμεναν .

Εκείνα τα όμορφα τα απλά , εκείνες οι καλημέρες που γεμίζουν πεταλούδες το στομάχι σου ,εκείνο το χαμόγελο που λάμπει στο βλέμμα σου αλλά και εκείνος ο έρημος ο έρωτας, ο εγωιστικός ,που είναι τόσο χαζό συναίσθημα από τη φύση του, ακόμη και εκείνος στέκεται συνάμα στο προορισμός σου  .

Όλα εκείνα που δεν περίμενες να τα ζήσεις ποτέ  ,είναι εκεί λοιπόν για να τα ξανά ζεις όλα από την αρχή.

Είναι εκείνα τα μικρά …… που κάνουν την ζωή μεγάλη !(που έλεγε ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα)

Κείμενο :Διδασκάλου Κωνσταντίνα