Εκείνη Λιακάδα και Εκείνος Βροχή …
Εκείνη ακουμπούσε τα μαλλιά της στους ώμους του και εκείνος
χάιδευε γλυκά το πρόσωπο της … μιλούσαν για αγάπη τότε!
Όμως ξημέρωσε…. και κάτι είχε αλλάξει ,κάτι είχε χαθεί .Εκείνη
συνέχιζε να τον σκέφτεται και ας περνούσαν οι μέρες . Εκείνος ήδη την είχε πια
ξεχάσει , πολλές φορές της μίλησε για εκείνη τη βροχερή μέρα και ας μην ήθελε
να ακούσει αυτά που κρύβονταν πίσω από τις λέξεις του !Στα μάτια του είχε μια
άλλη παρουσία , όμως εκείνη συνέχιζε να τον αγκαλιάζει τρυφερά και ας
είχαν πληγές τα χέρια της …..
Εκείνη μιλούσε γλύκα γι’ αυτόν , τον καθησύχαζε τις μέρες
που δεν αντέχονταν ,τον κρατούσε συντροφιά και τον φρόντιζε ,εκείνος έδειχνε να
την νοιάζεται ,έδειχνε να τον αγγίζει το βαθύ της συναίσθημα ,αλλά πάντα ,μια βροχή από πάνω του ,μια βροχή που τους
τα έκανε μούσκεμα και δεν έλεγε να σταματήσει , τόσα σύννεφα μαζεύτηκαν και
εκείνη δεν κράτησε ομπρέλα . Ύστερα
έμεινε να αναπολεί τις στιγμές τους στις
ακροθαλασσιές και τα μπάνια τα αξημέρωτα ,τη φεγγαράδα που τους έλαμπε όταν
φιλιόντουσαν ,αυτές οι στιγμές ανεξίτηλες στο μυαλό της .Εκείνος συνέχιζε να
προχωρά με την βροχή του…. πολλές φορές της μίλησε …..πως δεν του αρκούσε ,πως
δεν ένιωθε τον έρωτα που της ζήταγε. Τόσα ψέματα της είπε για να κρύψει την
ανικανότητα του ,δεν μπορούσε βλέπεις να
της δώσει σιγουριά και ασφάλεια !
Και Εκείνη τόσο ανασφαλής
,πίστευε στο κάθε τι που της έλεγε και τόσο αφελής που πίστεψε πως οι
μέρες πρέπει να είναι βροχερές για να θυμίζουν έρωτα ώσπου πείστηκε πως ήταν λίγη
και πως η λιακάδα της δεν του αρκούσε ,ένιωθε ανίκανη να του δώσει τον έρωτα που ήθελε …κλεισμένη
μέσα της πλέον έμεινε στη βροχή ! Εκείνος
δεν ήταν εκεί να της κρατήσει την ομπρέλα, μάταια τον φώναζε και τον αναζητούσε
..η μπόρα είχε ήδη ξεσπάσει!
Όταν πέρασε η μπόρα κάτι σκίρτησε μέσα της, αυτή η βροχή
ήταν αλλιώτικη από τις άλλες σκέφτηκε ….αυτή ήταν …λυτρωτική !κάτι της χαμογέλασε
τότε ,σήκωσε ψηλά το κεφάλι της και είδε ότι τα μαύρα σύννεφα είχαν φύγει ,ο
δρόμος της ήταν πλέον ανθισμένος ,η διαδρομή της ήταν κάμποι λουλουδάτοι και ο ουρανός γαλανός ,καθαρός ,λιακάδα! Τόσα
χρώματα είχε γύρω της ,τόσες μυρωδιές
από τα άνθη ,τόσα κελαηδίσματα όλα έμοιαζαν
καλοκαίρι ! Εκείνη σκεφτόταν που πήγε η βροχή ,που πήγαν οι κατακλυσμοί,
συνήθισε βλέπεις το σκοτάδι και τις αστραπές .
Ύστερα έμαθε πως εκείνος ήταν η βροχή ,εκείνος ο κατακλυσμός
εκείνος και η αστραπή ,όσο μακριά έφευγε
τόσο έπαιρνε μακριά του και τα σύννεφα και όσο δεν γύριζε πίσω να την κοιτάξει
τόσο σταματούσαν και οι αστραπές ώσπου
στο τέλος ήταν λύτρωση όταν είχε πια
χαθεί ,έμεινε η Λιακάδα για εκείνη ,ο μοσχομυρισμένος της κάμπος και τα
γλυκολάλητα πουλιά .
Εκείνος ποτέ δε γύρισε …και εκείνη πλέον δεν ήθελε πίσω τη βροχή
,γιατί είχε τη λιακάδα !
κείμενο:
Διδασκάλου Κωνσταντίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου