Ο ζηλόφθων, τη ζήλια του ζηλεύει …(κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Ο ζηλόφθων, τη ζήλια του ζηλεύει …

Είναι γνωστό ότι η ζήλια είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα που κατοικεί στους ανθρώπους και μπορεί να συνυπάρξει ειρηνικά έως ένα βαθμό .Όμως όταν η ζήλια κάνει παρέα με το φθόνο αρχίζει ένας εσωτερικός πόλεμος με τη ψυχική μας ευημερία.

Ο ζηλόφθων αρχικά δείχνει φίλος καλός, κάνει εύκολα παρέες, μιλάει για τα κατορθώματα του και δείχνει ακομπλεξάριστος  όμως κατά βάθος είναι ένας ανεπαρκής, ανασφαλής άνθρωπος. Το πρόβλημα του μεγεθύνετε όταν συναντά την επιτυχία στους ανθρώπους .Την επιτυχία στους ανθρώπους δεν την αντέχει ,κάθεται σα ταφόπλακα πάνω του και δεν μπορεί να ανασάνει, τα βράδια δε κοιμάται εύκολα νιώθει αναταραχή  και τα πρωινά δείχνει κουρασμένος ,εργάζεται το φθόνο του νυχθημερόν  κατηγορώντας όποιον πραγματικά θαυμάζει ,με χαμηλή αυτοεκτίμηση και με κανένα ενδιαφέρον επιθυμεί να αποκτήσει ότι με κόπο απόκτησε ο συνάνθρωπος του , η μόνη του ευχαρίστηση είναι η αποτυχία του άλλου και η μόνη του δυσαρέσκεια τα επιτεύγματα τους.

Σε κάθε πικρή στιγμή της ζωή σου θα βρίσκεται εκεί για να σου “συμπαρασταθεί” ,όμως στη ουσία δρα με δόλο ,θα επωφεληθεί από την αδυναμία σου και εκμεταλλευόμενος το κάθε σου δάκρυ ,θα αρχίσει να σου θυμίζει τα ελαττώματα σου, θα σου τονίζει ασφαλώς πόσο λάθος ήσουν  στη σχέση σου, στη δουλειά σου ,στη ζωή σου και φυσικά πως είναι ασυγχώρητα τα κατορθώματα σου, εσύ μέσα στη στεναχώρια σου θα τον πιστέψεις και θα δεθείς μαζί του ,θα ξεγελαστείς γιατί νομίζεις ότι είναι αληθινός και μιλά ειλικρινά όμως πραγματικά ο ζηλόφθων στοχεύει στην υποβάθμιση σου . Στην αρχή φαίνεται σα συμβουλή αλλά οι ρίζες του έχουν να κάνουν με μια παρέα συναισθημάτων που έχουν γίνει φίλοι καλοί, η ζήλια και ο φθόνος.

Στην πορεία της ζωή σου και ενώ εσύ θα αρχίσεις να ανεβαίνεις σιγά σιγά και να πετυχαίνεις τους στόχους σου με πείσμα και με κόπο ,ο ζηλόφθων θα απουσιάζει από τη προσπάθεια σου και θα βρίσκεται πλάι σου μόνο για να σου υπενθυμίζει πως τίποτα δε κέρδισες με την αξία σου ενώ μέσα από μουλωχτές κολακείες θα αρχίσει να αποδίδει τους κόπους σου στη τύχη και όχι στον αγώνα που έδωσες ενώ στη συνέχεια θα δίνει την τιμητική σου στους άλλους ,επίσης θα τον δεις να χαμογελά ψεύτικα με σκοπό να σου θυμίσει τις παλιές σου αποτυχίες, γιατί ο ζηλόφθων σε θέλει όπως παλιά και αυτή σου η αλλαγή τον αρρωσταίνει, τον πονά και δεν την ανέχεται , γι αυτό και στις επιτυχίες σου θα εξαφανίζετε!

Ο ζηλόφθων  προσδοκά τη χαμένη του επιτυχία!

Αυτή που είτε δεν προσπάθησε αρκετά να τη κατακτήσει ,είτε δεν είχε τα προσόντα για τον στόχο που έθεσε, είτε γιατί οι προσδοκίες του παρέμειναν ανεκπλήρωτες και αυτό του δημιούργησε ένα αίσθημα ζήλιας το οποίο ποτέ δεν επεξεργάστηκε ούτε δουλεύτηκε ,παρά έγινε σαράκι που τον έφαγε!  Αργότερα ήρθε και ο φθόνος για συγκατοίκηση και άρχισε να γίνεται ασθένεια που τον κατασπάραξε.

Ωστόσο πάντα  υπήρχαν ,υπάρχουν και θα υπάρχουν ζηλόφθονοι ,η ουσία όμως είναι ,πως εμείς  τους αντιμετωπίζουμε και πως όλο αυτό το επιτρέπουμε να μπει μέσα μας .Σε όποια φάση της ζωή σου και να βρίσκεσαι να ξέρεις πως ο ζηλόφθων καραδοκεί παντού είτε ως φίλος είτε ως συνάδελφος , προϊστάμενος ή συγγενής ,τον ζηλόφθονα θα τον βρεις σε όλα τα στάδια της ζωή σου ,μόνο πρόσεξε μη τον βρεις μέσα σου!

Κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα

Όμως η Αγάπη .....(κείμενο: Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Όμως η αγάπη .....

Η αγάπη πάντα θα είναι καλόβολη ,θα σε συντροφεύει στις μοναξιές σου και στις παρέες σου,

βλέπεις η αγάπη μπορεί να ζήσει μαζί σου ,είτε είσαι χαρούμενος είτε λυπημένος ,η αγάπη είναι φιλότιμη, θα παραμένει εκεί να σου χαϊδεύει τα μαλλιά όταν φοβάσαι, θα σε αγκαλιάζει τρυφερά και θα σου κρατά συντροφιά.

Όταν ο έρωτας σε αφήσει , να ξέρεις πως θα είναι αυτή που θα κοιμάται και θα ξυπνά πλάι σου .

Η αγάπη βλέπεις δεν πτοείτε από βοριάδες μήτε από βροντές ,ούτε από σεισμούς ούτε από φωτιές , γιατί η αγάπη θα σταθεί σα βράχος δίπλα σου ,θα σε κρατήσει από το χέρι και θα σε ταξιδεύει για χρόνια .

Η αγάπη ποτέ της δε κουράζεται μήτε παραπονιέται, είναι φιλόπονη και δουλεύει νυχθημερόν , παραμένει ακλόνητη  .

Η αγάπη δε βαριέται, βρίσκει πάντα το χαμόγελο στη θλίψη σου ,είναι το γλυκό στις πίκρες σου και το βάλσαμο στο φαρμάκι σου ,βλέπεις η αγάπη είναι η  μητέρα ,είναι αφοσίωση, είναι η αντοχή στο χρόνο .

Η αγάπη είναι πνοή στο ανηφόρι σου ,δεν σου ανατρέπει τη ζωή σου , μένει εκεί κοντά σου γιατί είναι διακριτική και ποτέ της δε σε φέρνει σε δύσκολη θέση .

Η αγάπη είναι η θεραπεία στη ζήλια σου ,είναι θαλπωρή στους εφιάλτες σου ,είναι η τρυφερότητα , εγκαρδιότητα ,είναι ενδελέχεια .Η αγάπη ξέρει να μοιράζεται ,δεν έχει αρχή ούτε τέλος , είναι ανιδιοτελής ,έπειτα δε χαλάει ,δε ξεθυμαίνει, πάντα περισσεύει, πάντα διπλασιάζεται  .

Η αγάπη σου μιλά με ευγένεια ,δε θυμώνει μήτε κακιώνει, κατοικεί στη καρδιά  για πάντα, δεν πάει ποτέ στο μυαλό μη τυχόν και τη ξεχάσεις .

Η αγάπη είναι συμπόνια  ,είναι στοργή, είναι αρετή ,είναι Θεός .

Κείμενο :Διδασκάλου Κωνσταντίνα

Εκείνη Λιακάδα και Εκείνος Βροχή …(κείμενο:Διδασκάλου Κωνσταντίνα)

Εκείνη Λιακάδα και Εκείνος Βροχή …

Εκείνη ακουμπούσε τα μαλλιά της στους ώμους του και εκείνος χάιδευε γλυκά το πρόσωπο της … μιλούσαν για αγάπη τότε!

Όμως ξημέρωσε…. και κάτι είχε αλλάξει ,κάτι είχε χαθεί .Εκείνη συνέχιζε να τον σκέφτεται και ας περνούσαν οι μέρες . Εκείνος ήδη την είχε πια ξεχάσει , πολλές φορές της μίλησε για εκείνη τη βροχερή μέρα και ας μην ήθελε να ακούσει αυτά που κρύβονταν πίσω από τις λέξεις του !Στα μάτια του είχε μια άλλη παρουσία , όμως εκείνη συνέχιζε να τον αγκαλιάζει τρυφερά και ας είχαν  πληγές τα χέρια της …..

Εκείνη μιλούσε γλύκα γι’ αυτόν , τον καθησύχαζε τις μέρες που δεν αντέχονταν ,τον κρατούσε συντροφιά και τον φρόντιζε ,εκείνος έδειχνε να την νοιάζεται ,έδειχνε να τον αγγίζει το βαθύ της συναίσθημα ,αλλά  πάντα ,μια βροχή από πάνω του ,μια βροχή που τους τα έκανε μούσκεμα και δεν έλεγε να σταματήσει , τόσα σύννεφα μαζεύτηκαν και εκείνη δεν κράτησε ομπρέλα .  Ύστερα έμεινε να αναπολεί  τις στιγμές τους στις ακροθαλασσιές και τα μπάνια τα αξημέρωτα ,τη φεγγαράδα που τους έλαμπε όταν φιλιόντουσαν ,αυτές οι στιγμές ανεξίτηλες στο μυαλό της .Εκείνος συνέχιζε να προχωρά με την βροχή του…. πολλές φορές της μίλησε …..πως δεν του αρκούσε ,πως δεν ένιωθε τον έρωτα που της ζήταγε. Τόσα ψέματα της είπε για να κρύψει την ανικανότητα του ,δεν μπορούσε βλέπεις  να της δώσει σιγουριά και ασφάλεια !

Και Εκείνη τόσο ανασφαλής  ,πίστευε στο κάθε τι που της έλεγε και τόσο αφελής που πίστεψε πως οι μέρες πρέπει να είναι βροχερές για να θυμίζουν έρωτα ώσπου πείστηκε πως ήταν λίγη και πως η λιακάδα της  δεν του αρκούσε  ,ένιωθε  ανίκανη να του δώσει τον  έρωτα που ήθελε   …κλεισμένη  μέσα της πλέον έμεινε στη βροχή ! Εκείνος δεν ήταν εκεί να της κρατήσει την ομπρέλα, μάταια τον φώναζε και τον αναζητούσε ..η μπόρα είχε ήδη ξεσπάσει!

Όταν πέρασε η μπόρα κάτι σκίρτησε μέσα της, αυτή η βροχή ήταν αλλιώτικη από τις άλλες σκέφτηκε ….αυτή ήταν …λυτρωτική !κάτι της χαμογέλασε τότε ,σήκωσε ψηλά το κεφάλι της και είδε ότι τα μαύρα σύννεφα είχαν φύγει ,ο δρόμος της ήταν πλέον ανθισμένος ,η διαδρομή της ήταν κάμποι λουλουδάτοι  και ο ουρανός γαλανός ,καθαρός ,λιακάδα! Τόσα χρώματα είχε γύρω της  ,τόσες μυρωδιές από τα άνθη ,τόσα κελαηδίσματα   όλα έμοιαζαν καλοκαίρι ! Εκείνη σκεφτόταν που πήγε η βροχή ,που πήγαν οι κατακλυσμοί, συνήθισε βλέπεις το σκοτάδι και τις αστραπές .

Ύστερα έμαθε πως εκείνος ήταν η βροχή ,εκείνος ο κατακλυσμός εκείνος και η αστραπή  ,όσο μακριά έφευγε τόσο έπαιρνε μακριά του και τα σύννεφα και όσο δεν γύριζε πίσω να την κοιτάξει τόσο σταματούσαν  και οι αστραπές ώσπου στο τέλος ήταν λύτρωση  όταν είχε πια χαθεί ,έμεινε η Λιακάδα για εκείνη ,ο μοσχομυρισμένος της κάμπος και τα γλυκολάλητα πουλιά .

Εκείνος ποτέ δε γύρισε …και εκείνη πλέον δεν ήθελε πίσω τη βροχή ,γιατί είχε τη λιακάδα !

κείμενο:

Διδασκάλου Κωνσταντίνα